Eva Trapman

Alle mensen willen gezien worden en tegelijkertijd kunnen we elkaar nooit echt helemaal kennen. Om toch een glimp te krijgen van de leefwereld van de ander, moet er ruimte gemaakt worden. Deze ruimte, waarin de ander dan zichtbaar kan worden, probeer ik te creëren in mijn werk als humanistisch geestelijk verzorger.

Na de Vrije Hogeschool (2011 – 2012) ben ik Humanistiek gaan studeren. Daar had ik nog nooit van gehoord, tot een docente mij erover vertelde. “Hetzelfde als hier, maar dan academisch”, is ongeveer hoe zij het omschreef. Het motto van Humanistiek bleek te zijn: ‘De mooiste studie is de mens’. Na twee jaar zoeken naar een vervolgstudie, was ik nu meteen verkocht. Het oude en kleinschalige gebouw van de Universiteit voor Humanistiek, de binnentuin met de madeliefjes, de persoonlijke band met docenten, en natuurlijk de inhoud van de studie zelf – het was voor mij een logisch vervolg op het Tussenjaar.

De bachelor Humanistiek sloot ik in 2015 af met een scriptie over zoekende jongeren in tussenjaren en wat de filosoof Friedrich Schiller en zijn concept van ‘spel’ ons daarbij kan leren. Een echte VH-scriptie dus.

De master Humanistiek bracht meer verdieping. Nu ben ik bezig met mijn afstudeeronderzoek, waarbij ik ervaringen uit de separeerruimte in de psychiatrie onderzoek.

Langzaamaan ontrolde zich tijdens de master ook mijn pad naar een beroep: geestelijke verzorging in het werkveld van Justitie. Inmiddels heb ik ervaring opgedaan als stagiaire en vervanger in zes verschillende gevangenissen. Tijdens mijn stage in de PI Almere heb ik meegewerkt aan een cursus Filosofie en Humanisme voor gedetineerden.

Ik werk met verschillende inspiratiebronnen zoals kunst, muziek, poëzie en raadpleeg filosofen en andere grote denkers. Dat heeft zijn oorsprong in al mijn jaren vanaf de vrijeschool tot de Universiteit voor Humanistiek, waarbij de Vrije Hogeschool een mooie schakel is geweest. De Vrije Hogeschool heeft lucht gebracht, het was een plek waar ik kon spelen, zoeken, falen en uitproberen. Tevens was het de plek waar ik mijn frustraties over groepen, groepsdynamiek en soms ook de onzekerheid over mijn rol daar in hevig voelde, wat ik vervolgens bij Humanistiek verder uitploos. En daar heb ik nu veel aan in de wereld van het gevangeniswezen.

De Vrije Hogeschool gaf mij ook het vertrouwen dat mijn pad zich uiteindelijk hoe dan ook wel vormt.

Momenteel werk ik in een gevangenis, waar ik met uiteenlopende doelgroepen op bijzondere afdelingen werk. In mijn werk staat het bijstaan van de gedetineerden centraal, met als uitgangspunt het ontmoeten van de mens achter het delict. Confronteren hoort daar soms ook bij: hoe komt het dat je nu staat waar je staat? Hoe ziet je biografie er uit en waar kun je nu zelf keuzes in maken? Ik werk vanuit een levensbeschouwelijke achtergrond geworteld in het humanisme, waarbij het idee is dat wij mensen zelf vrij zijn om ons leven vorm te geven. Met deze vrijheid komt ook de verantwoordelijkheid om dat zo goed mogelijk te doen. En wat is dan ‘goed’? Zo, nu heb je een inkijkje in hoe de gesprekken kunnen verlopen.

Ik wens de huidige en toekomstige Vrije Hogeschool-studenten een tijd toe waarin ze veel kunnen spelen.