Vera Corben

Toen ik zeven was, zei ik tegen mijn moeder dat ik schrijver wilde worden. In een boomhut welteverstaan. Maar op de middelbare school moesten we bij Nederlands ineens zinnen ontleden en wat had je op het VWO nu aan het dromen van een carrière als kunstenaar? Ik koos een technisch vakkenpakket waar ik me doorheen worstelde totdat mijn hoofd zo vol zat dat er niets meer bij paste. Best onhandig in je eindexamenjaar. Bij examenfeestjes schudde ik dus maar glimlachend mijn hoofd als ouders aannamen dat ik geslaagd was. ‘Och,’ zeiden ze dan.

Ik ging naar de VAVO, fietste elke dag op automatische piloot langs de ringweg naar het grijze gebouwtje en in mijn hoofd had ik altijd wind tegen. Ik slaagde voor mijn examens en zou verloskunde gaan studeren. Plotseling vond ik het idee dat ik zou gaan studeren en daarna zou gaan werken beklemmend. Ik besefte ook hoeveel behoefte ik had aan de creativiteit die ik de afgelopen jaren had losgelaten omdat ik zo bang was geworden om te delen.

In het begin van het jaar op de Vrije Hogeschool maakte ik een lijstje met doelen waarin ik omschreef dat ik meer van mezelf wilde laten zien, meer om hulp wilde durven vragen en me minder laten tegenhouden door angst. Ik ben die doelen gedurende het jaar uit het oog verloren, omdat ik zoveel plezier had. Toen ik ze een tijdje later weer terugvond, verbaasde ik me over de stappen die ik gezet had.

Ik ben meer naar mezelf gaan luisteren in plaats van naar mijn schoolboeken en naar wat ik belangrijk vind in plaats van wat Cito vond dat ik moest leren. Het afgelopen jaar heb ik de kans gekregen weer in contact te komen met mijn interesses en ben ik langzaam weer gaan spelen, gaan maken, gaan delen.

In september begin ik met de opleiding Creative Writing in Arnhem. Ik hoop meer begrip voor verschillen in mensen te creëren met als groter doel dat gelijkheid en acceptatie de norm zijn en niet iets om voor te strijden. Ik hoop hieraan bij te dragen door de komende jaren zoveel mogelijk verhalen te vertellen.